ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΗΜΕΡΑ

Τέτοια μέρα πάντα η σκέψη μου πηγαίνει στον πατέρα μου, που ήταν μεταξύ αυτών των ηρωϊκών Ελλήνων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου  στον Ελληνοιταλικό πόλεμο, στα βουνά της Αλβανίας. Στην κήρυξη του πολέμου επιστρατεύτηκε ως έφεδρος και υπηρέτησε σαν μηχανουργός πυροβολικού. Οι διηγήσεις του για τον πόλεμο , τον ηρωισμό και την αντρειοσύνη των συμπολεμιστών του , τη ζωή που παιζόταν κάθε στιγμή και τον θάνατο που καραδοκούσε, την πείνα, το κρύο, τα κρυοπαγήματα και τις ψείρες, ήταν μέρος σχεδόν της καθημερινής του ζωής, μέχρι τον θάνατό του, στα 80 του χρόνια το 1991. Αυτά τα φοβερά βιώματα , ιδιαίτερα προς το τέλος της ζωής του μετατράπηκαν σχεδόν σε παραληρρήματα. Ήταν φορές που εκστασιαζόταν τόσο που φαίνονταν ότι ξαναζούσε τον πόλεμο και τις μάχες.  Ο ίδιος πίστευε βαθιά πως τη ζωή του προστάτεψε τότε ο Θεός κι ένα φυλακτό που είχε πάντα μαζί του, που ισχυριζόταν ότι περιείχε και ίχνος από Τίμιο Ξύλο. 'Ισως και να μην είχε και άδικο.Επέστρεψε με κάποια κρυοπαγήματα και με ένα θραύσμα οβίδας στην πλάτη του. 

Έμεινε πάντα αχώριστος στις μάχες , στην περιπέτεια της επιστροφής αλλά και στα χρόνια της ειρήνης με τον καλύτερο σύντροφό του, τον Κίτσο, το άλογό του που το φρόντιζε μέχρι που πέθανε από γεράματα . (Είχε άλογο για να μετακινείται γρήγορα από πυροβολαρχία σε πυροβολαρχία όπου τον καλούσαν.)

Κι ύστερα σαν να μην έφτανε μόνο ο πόλεμος και η καταστροφή, από τρεις συγχρόνως επιδρομείς και κατακτητές, Ιταλούς , Γερμανούς και Βουλγάρους ,σαν να μην έφταναν οι θηριωδίες και τα εγκλήματα , οι 600.000 νεκροί, οι τραυματίες και οι αιχμάλωτοι, φιλοδωρηθήκαμε ευθύς αμέσως μετά την λήξη της γερμανικής κατοχής κι από έναν εμφύλιο πόλεμο και τις βαθιές και βαριές συνέπειές του, που ακόμη και σήμερα μας βαραίνουν.

 Και το τραγικότερο από όλα, 10 χρόνια περίπου μετά την γερμανική κατοχή , γίναμε και σύμμαχοι με τα θηρία που κατασπάραξαν το τόπο μας, με τη δημιουργία του ΝΑΤΟ και την ένταξη και της Γερμανίας το 1955. Θύτες και θύματα μαζί. Σύμμαχοι με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς που σκότωσαν, ρήμαξαν, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την πατρίδα μας. Και κάτι άλλο... χειρότερο απ όλα, η "κατεστραμμένη" και "ηττημένη" από τους συμμάχους Γερμανία "φιλοξένησε" μόλις 15 χρόνια μετά τον πόνο και την καταστροφή που έσπειρε στην πατρίδα μας, 1,5 εκατομμύριο Ελληνες εργάτες - μετανάστες από τις αρχές του 1960. Ποιος Αισχύλος, ποιος Σοφοκλής και Ευριπίδης να περιγράψουν την τραγικότητα της φυλής μας; Και σήμερα ξανά, 75 χρόνια μετά, πάλι βρεθήκαμε στην ανάγκη να μας σώζουν οι σφαγείς και οι καταστροφείς μας...

Άραγε τουλάχιστον θα βρούν ποτέ ανάπαυση οι ψυχές αυτών των ανθρώπων σαν τον πατέρα μου που είναι χιλιάδες και εκατομμύρια, που κακοπάθησαν,  που πέθαναν και βασανίστηκαν με φρικτό τρόπο για την ελευθερία της πατρίδας και τη δική μας; Θα βρούν ανάπαυση οι ψυχές τους όσο εμείς επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια πάντοτε λάθη σπρωγμένοι από ποιά μεταφυσική κατάρα άραγε;